Büyük bir yok oluş olayı denilince akla ilk olarak dinozorları öldüren asteroit gelir. Ancak Dünya (şimdiye kadar) beş toplu yok oluş yaşadı ve bazı argümanlara göre altıncısını yaşıyoruz.
Kuş olmayan dinozorları sona erdiren Kretase kitlesel yok oluşu, tüm yok oluş olaylarının en büyüğü değildir. Bu onur, dünyadaki tüm karasal türlerin yaklaşık yüzde 90’ını ve tüm deniz türlerinin yüzde 70’ini yok eden bir onurdur. Permiyen kitlesel yok oluş, kuyu Büyük Ölümilgili.
Ve ayrıca, ” kömür boşluğuYok olma sırasında kömürde oluşan 10 milyon yıllık tuhaf boşluk ” olarak bilinen, olay sırasında kömür oluşturan birçok ağacın tükendiğini ve toparlanmasının milyonlarca yıl sürdüğünü gösteriyor.
Görünüşe göre, fosil kayıtlarında tıbbi sayılarda ani bir düşüşün olduğu bir zaman dilimini bulmak işin kolay kısmı. Bilim adamları, okyanus tabanından büyük miktarda metan salınımından bir asteroit etkisine kadar yok olma ve bunun arkasındaki nedenler için birçok farklı açıklama sunuyor.
Yok olma sırasında oluşan kayalar üzerinde yapılan araştırmalar sayesinde, Geç Permiyen’de okyanusların ve sığ suların oksijensiz olduğunu biliyoruz. . Oksijen eksikliği (yani anoksi), kademeli bir etkiye sahip olmanın yanı sıra yok olma olayında rol oynamış gibi görünüyor.
Oksijen yerine sülfat kullanarak anaerobik solunum yapabilen sülfat indirgeyen mikroorganizmalar, muhtemelen bu düşük oksijenli ortamlarda biraz yayılır . Bu gazlar atmosfere salınmış olabileceği gibi, ürettikleri hidrojen sülfür yan ürünüyle okyanusları kükürtle asidik hale getirmiş olabilir. Burada bitkileri zehirlemiş ve ozon tabakasına zarar vermiş, yaşamı ölümcül seviyelerde UV ışınlarına maruz bırakırken bu süreçte gezegeni ısıtmış olabilir. Öte yandan okyanusların ısınması, okyanuslardaki donmuş metan gazının atmosfere salınmasına neden olarak sorunu şiddetlendirmiş olabilir.
2014 yılında MIT’den bir ekip tarafından önerilen, yok oluş için alternatif bir açıklama belki de en endişe verici olanıdır. Bu tavsiyeye göre; Mikroplar dünyanın en büyük yok oluşunun nedeni olabilir.
MIT’de Jeofizik Profesörü Daniel Rothman ve grubu, yok olma zamanlarında belirli bir mikrobun yükselişini fark etti. tek hücreli bir organizma metanosarsinClostridia bakterisinden tek bir gen aktarımı sayesinde, organik maddeyi sindirerek yan iz olarak metan üretebilir hale geldi.
Hipotez, Methanosarcina’nın bu dönemde büyüdüğü, atmosfere metan püskürttüğü, karbon döngüsünün bozulmasına neden olduğu (veya katkıda bulunduğu) ve nihayetinde yok olma olayını körüklediğidir.
Metan oluşturan mikropların kimyasal işlemi, metal nikeli içerir. Dolayısıyla ekip, yok olma olayı sırasında buna karşılık gelen daha yüksek miktarda nikel bulamazsa, hipotez etkili bir şekilde reddedilebilir. Ancak ekip, hipotezlerinin güney Çin’deki en çok çalışılan çökeltiler üzerine yaptıkları çalışmada temellenmiş gibi göründüğünü buldu. yüksek nikel seviyeleri bulundu.
Takım, ” Tek bir yatay gen transferi, biyojeokimyasal değişimi tetikledi, büyük volkanizma bir katalizör görevi gördü ve bunun sonucunda asetoklastik Methanosarcina’nın genişlemesi, CO2 ve O2 seviyelerini bozmak için harekete geçti.der ve devam eder: “ Ardından gelen biyojeokimyasal bozunma muhtemelen yaygın olurdu. Örneğin, anaerobik metan oksidasyonu, sülfit seviyelerini artırabilir, muhtemelen atmosfere toksik bir hidrojen sülfür salınımına ve kara yok olmasına neden olabilir.”
Çalışma, başka açıklamalarla veya belki de olayların bir kombinasyonuyla, hala geçici bir önerme olarak öne çıkıyor. Methanosarcina’nın bir yan ürün olarak metan üretmeye başladığı zamanı tam olarak belirlemek de mümkün değil. Eğer bu hipotez doğruysa, bu, gezegendeki türlerin yüzde 90’a varan kısmının, tek bir mikropta tek bir gen aktarımıyla kısmen yok edilmiş olabileceği anlamına gelir.
Dünyadaki mikropların ölçeği göz önüne alındığında, bunun muhtemelen duyacağımız en korkunç olasılıklardan biri olduğunu söyleyebiliriz.
